Na(tur)

Alldeles nyss kom jag hem från Biskops-Arnö, med bil faktiskt, för skjuts erbjöds hela vägen till Vaksala torg. Tacksamt. Det var mina kursare från den danska litteraturkursen som skulle genom stan den vägen så det passade sig ypperligt att släppa av mig och Lise just där. Lise är för övrigt dansklektor på Institutionen för nordiska språk här på Uppsala Universitet. Hon och jag pratade om språk och internordisk kommunikation, vilket är fascinerande i sig att prata om med en som växlar mellan danska och dansk-svenska/svensk-danska, (vilket man nu önskar).

Jag tänkte därför att jag kunde passa på att skriva ner lite text på norska, nämligen två delar av den "omtalade" På tur i Uppsala:

Vår: (bokmål)

Om våren, når sola lyser fra den skyfrie himmelen med famlende stråler våkner jeg tidlig, kan ikke spise tilstrekkelig raskt fordi jeg må komme meg ut. Leiligheten min har morgensol og tilhørende balkong, men det er ikke nok når naturen roper til meg. Nå er det jo dessverre slik at jeg bor på feil side av Fyrisån, så jeg må gå gjennom hele byen for å nå skogen. Jeg blir ikke igjen i byen, men går heller i en fart videre, over Fyrisån, mot Domkirken, passerer deretter forbi kirkegårdene og kommer til syvende og sist frem til Stadsskogen. Når man ikke eier bil er det den skogen som får representere skog som fenomen.

Å gå seg vill der krever at man er litt distré, har noen sagt til meg, men likevel skjer det for meg hver gang. Jeg er nok ganske distré når alt kommer til alt, og "Noen ganger er det all right", synger Børretzen, og ja, noen ganger, men ikke hver vår. Jeg tenkte i våres at jeg kunne jo ta noen med ut på tur, så skulle jeg ikke gå meg vill, men plutselig var vi to unge damer som ikke hadde den fjerneste idé om hvor rett gangsti var; selskap hjelper åpenbart ikke. Så, er da turer på våren noe jag gjør fordi jeg er soldyrker? Nei, slett ikke. Med svensk aprilvær som utgangspunkt må jeg si det at våren gir spenning på turen.

Vinter: (nynorsk)

Eg elskar snø. Ein tur på vinteren skal helst vere på ski, telemarkski. Det gjeld frå februar til april. Oppover fjella med feller under skia, saman med gruppa av vener, me smiler og snakkar minst mogeleg, for naturen seier jo nok. Nedover er det urørt laussnø så langt augo mine kan sjå. "Når du har kjørt ned en fjellside med puddersnø på telemarkski, er du en lykkelig person", seier Joakim Andreassen* om telemarkkøyring. Eg er i samd med honom.

Ja vel, det er fjella det og ikkje Uppsala om vinteren. Trøystelaust er det å oppleve mangelen på fjell kvar vinter, men eg har etter to år i byen byrja å akseptere faktum; Uppsala må ha snø, men telemarkskia mine kviler drøymande og ubrukte på ubestemd tid. Ein må derfor finne på andre mogelege turar. Som eg skreiv tidlegare så er det gjennom det snøberre bysentret eg må gå for å kome til meir spanande bydelar, med omsyn til naturleg skogvekst i kvart fall.

Er det vanleg vekedag er det ikkje heilt uvanleg at eg ringjer opp veninna mi og spør om eg kan kome på besøk. Ibland får eg selskap av ho sjølv når ho er på skulen og skal heim att. Flogsta er bydelen som kvar gong det gufsar frå Håga merkar av det mest, så turen vår sluttar når me begge er frosne og lengtar etter heit te. Men, eigentleg er det sjeldan eg har selskap når eg er på tur om vinteren her i Uppsala. Kvifor? Eg veit ikkje det heller, men eg veit at eg er ei naturmenneskje og ikkje bymenneskje, og eg trivst i kulda.

* http://www.xxl.no/xxl_templates/magasinArtikkel____37485.aspx